71. Smutna Baśń

Smutna Baśń

Za górami, przez najwyższe

Szczyty granie wodne oczka

Idzie echo – coraz cichsze.

Ja Cię wołam, hen, z wysoczka.

Za lasami, przez najdalsze

Puszcze bory łąki sioła

Leci sokół mój, ja walczę,

Przez sokoła szukam, wołam.

Za siedmioma dolinami

Lub ośmioma, już nie pomnę

Stoi kasztel z wieżycami

Zechciej, wstąpże w progi skromne.

Za rzekami, co tak płyną,

Jeziorami wraz z Bajkałem,

Morzami, co z syren słyną,

W oceanie – tam szukałem.

Czyś za stepem? W ziemi, śniegu?

Wstępem baśnie tak nie wspomną

Szukam, potykam się w biegu,

Ratuj!... Mą nadzieję płonną.

Krzyknij do mnie, a usłyszę,

Powiedz jakimkolwiek głosem,

W pustce wirują derwisze,

Szepczesz, mruczysz choć pod nosem?

Gdzie się kryjesz? Nie istniejesz?

Już byłeś? Będziesz dopiero?

Poznałem? Nigdy nie poznam?

Czy to życie jest barierą?

Wyglądałem Cię wraz z pełnią

I gdy słońce zaszło w smutku.

Wyglądałem Cię w noc ciemną,

Tracąc wiarę, powolutku.

Przeczekałem cały żywot

Czy nikogo nie jest warty?

Nie znalazłszy na tym świecie,

Może znajdę Cię na tamtym?

// Zwróćcie uwagę na konstrukcję, wszędzie osiem sylab
/// Nienawidzę prowadzić tutaj dialogu, a tym bardziej monologu... Usilnie apeluję o komentarze osób innych niż S ._.
//// Jakby coś: deklaruję tu swoje prawa autorskie, nie dam sobie nic ukraść ;p